Перевод: с польского на английский

с английского на польский

(w funkcji podmiotu)

См. также в других словарях:

  • zaimek — m III, D. zaimekmka, N. zaimekmkiem; lm M. zaimekmki «część mowy, której funkcja znaczeniowa polega na wskazywaniu na przedmioty i ich właściwości w sytuacji mówienia lub w obrębie tekstu, spełniająca funkcje składniowe tych wyrazów, które ona… …   Słownik języka polskiego

  • to — I → ten II ndm 1. «partykuła o charakterze ekspresywnym, wyróżniająca lub wzmacniająca wyrazy, którym towarzyszy, lub zdania i części zdania, w których jest użyta, wzmacniająca też inne partykuły i spójniki (np. i, bo, no, a, ano, tak)» Od kiedy… …   Słownik języka polskiego

  • żaden — + żadna, żadne odm. jak przym. 1. «zaimek określający występujący w zdaniach przeczących jako przydawka, oznaczający całkowity brak osoby, przedmiotu, właściwości; ani jeden» Nie przyszedł żaden interesant. Nie było żadnego telefonu. Nie mieć… …   Słownik języka polskiego

  • konwersja — ż I, DCMs. konwersjasji, blm 1. chem. «proces chemiczny, w którym zachodzi wymiana między składnikami dwóch substancji» 2. inform. «zmiana postaci danej informacji, umożliwiająca np. dalsze jej przetwarzanie za pomocą odpowiedniego programu… …   Słownik języka polskiego

  • mianownik — m III, D. a, N. mianownikkiem; lm M. i 1. «pierwszy przypadek w deklinacji, występujący w zdaniu w funkcji podmiotu lub orzecznika (odpowiadający na pytanie: kto? co?); forma wyrazowa tego przypadka; nominatiwus» Rzeczownik użyty w mianowniku. 2 …   Słownik języka polskiego

  • predykacja — ż I, DCMs. predykacjacji; lm D. predykacjacji (predykacjacyj) 1. «formułowanie sądu orzekającego» 2. jęz. «określanie w zdaniu wyrazu występującego w funkcji podmiotu za pomocą formy osobowej czasownika (np. stoi w zdaniu: dom stoi) lub za pomocą …   Słownik języka polskiego

  • bezpodmiotowy — «nie mający podmiotu» ∆ jęz. Zdanie bezpodmiotowe «zdanie nie mające podmiotu, w którym w funkcji orzeczenia występuje» a) «czasownik bezosobowy lub bezosobowa forma czasownika (np. grzmi przed burzą, należało się spieszyć, dyskutowano długo, nie …   Słownik języka polskiego

  • sam — I + sama, samo, sami, odm. jak przym. 1. «zaimek wskazujący na to, że dana osoba lub rzecz występuje, działa we własnej osobie, samodzielnie, bez niczyjej pomocy» Sam to zrobiłem. Sam się zdecydował na to. Dziecko samo odrobiło lekcje. Talerz sam …   Słownik języka polskiego

  • przydawka — ż III, CMs. przydawkawce; lm D. przydawkawek jęz. «wyraz lub człon zdania określający rzeczownik» ∆ Przydawka okolicznikowa «przydawka odnosząca się jednocześnie do podmiotu i orzeczenia, np. Wracałem do domu przygnębiony» ∆ Przydawka przyimkowa… …   Słownik języka polskiego

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»